Tekst opisuje sytuację polskiego proletariatu, który budzi się do walki z wyzyskiem kapitalistów i opresyjnym rządem. Pracownicy, dotychczas uciskani i pozbawieni praw, zaczynają domagać się godności, lepszych warunków pracy i życia. Rząd, choć udaje przyjaciela klasy pracującej, w rzeczywistości wspiera kapitalistów, używając siły (wojska, policji) do tłumienia protestów. Drobne ustępstwa, takie jak inspekcje fabryczne, są niewystarczające i mają na celu jedynie uspokojenie mas.

Pracownicy zdają sobie sprawę, że prawdziwa poprawa ich sytuacji wymaga zdobycia praw politycznych, takich jak krótszy dzień roboczy, prawo do strajków, organizowania się i swobody słowa. Rząd carski, oparty na przemocy i uciskający zarówno Polaków, jak i Rosjan, jest główną przeszkodą w walce o lepszą przyszłość. Autorka wzywa do zjednoczenia się pracowników polskich i rosyjskich w walce przeciwko wspólnemu wrogowi – caratowi. Celem jest obalenie samowładztwa, wprowadzenie rządu konstytucyjnego i walka o socjalistyczny ustrój, w którym zniknie wyzysk i nędza.

Tekst podkreśla, że chwilowa poprawa bytu nie jest końcem walki, lecz krokiem w kierunku ostatecznego celu: wolności, równości i braterstwa. Walka jest trudna, ale możliwa do wygrania, zwłaszcza gdy pracownicy polscy i rosyjscy połączą siły przeciwko despotycznemu rządowi.